Kolejny stracony rok

Kolejny rok, bez sukcesów. Niczego nie osiągnęłam, dla nikogo nie stałam się kimś ważnym. Mam wrażenie, że nikt nie zauważyłby zniknięcia takiego kogoś jak ja. Nie czuję się nawet osobą, tylko rzeczą. Zbędną jak te tony zużytego plastiku i równie niemile widzianą. Problemem - tak, to najlepsze określenie. I jak tu lubić siebie? Za co?

"Samotność - nieprzyjemny stan emocjonalny, którego powodem jest rozdźwięk między tym, jakie relacje chcielibyśmy tworzyć, a tym, jakie rzeczywiście mamy."

Źródło: https://www.focus.pl/artykul/najbardziej-samotni-czujemy-sie-w-trzech-momentach-zycia

Samotność jest jak owsiki. Dręczy całymi dniami, a wieczorami wychodzi z człowieka, zatruwając jego przestrzeń życiową. Jedyną różnicą jest fakt, że z owsikami można szybko i skutecznie walczyć, zaś na samotność nie ma recepty.
Mimo niezliczonej ilości portali społecznościowych/randkowych, dostępu do łatwej komunikacji na odległość, jesteśmy coraz bardziej samotni. Przynajmniej ja jestem. Jak niepasujący puzzel, jak kosmita, który rozbił się na tej pięknej, ale jakże dziwnej planecie. Niby jest wokół mnie jakieś życie, ale jak się z nim dogadać?

Jestem beznadziejna! Nie mam wykształcenia. Nie mam pracy. Nie ma nikogo, komu by na mnie zależało, ba nawet nigdy nie było. Nie mam perspektyw na przyszłość, ani pomysłów jak zmienić istniejący stan rzeczy. Dno dna, z przerośniętymi ego i ambicjami.
Skąd to publiczne wyznanie winy? A stąd, że uważam, iż dopiero przyznanie się do błędów przed kimś jest tym prawdziwym i szczerym. Jednak tak się składa, że nie mam nawet przyjaciół, którym mogłabym to wyznać.
Kiepsko prawda?
Pocieszające jest to, że gorzej chyba być nie może. A może może?